Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας

Ένα από τα πιο σπουδαία χαρακτηριστικά των σχέσεων των ανθρώπων είναι ότι διέπονται από πολυπλοκότητα. Οι σχέσεις δεν είναι απλές. Η αλήθεια είναι όμως, πως στην απλότητα των σχέσεων μπορεί κανείς να διακρίνει και να απολαύσει την ομορφιά τους.

Όπως για παράδειγμα, όταν παλεύεις στη ζωή σου να επιτύχεις τον πιο δύσκολο στόχο… προσπαθείς, «παλεύεις», αφοσιώνεσαι και όταν τελικά τα καταφέρεις, απολαμβάνεις την έκβαση του. Έτσι ακριβώς είναι και οι σχέσεις…

Σχέσεις κάθε είδους… Η σχέση του άνδρα με την γυναίκα, η σχέση του γονέα με το παιδί, των αδελφών μεταξύ τους, με τον φίλο, με τον συνάδελφο, με τον εργοδότη, με τον γείτονα, με τον περιπτερά, με τον σκύλο, με το αυτοκίνητο… όλες είναι σχέσεις. Τα πάντα γύρω μας, κάθε τι που μας συνδέει με κάθε τι άλλο, έμψυχο ή άψυχο θεωρείται σχέση.

Για να ζήσουμε την ζωή μας όσο το δυνατόν πιο λειτουργικά γίνεται, πρέπει να μπορούμε να ανταπεξερχόμαστε με τις σχέσεις αυτές. Ορισμένα μυστικά που θα μας διευκολύνουν τη ζωή μας είναι τα εξής παρακάτω:

•          Οι σχέσεις είναι ισότιμες, δεν έχει σημασία αν ο άλλος είναι μικρότερος ηλικιακά, πιο πλούσιος, με κύρος ή έχει κάποιο αξίωμα. Όλοι έχουν δικαίωμα να έχουν την άποψη τους και για αυτό θα πρέπει να μάθουμε να ακούμε, ο ένας τον άλλον.

•          Οι σχέσεις πολλές φόρες αναφέρονται σε δύο πρόσωπα με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε συμβιβασμούς, να υποχωρούμε, να μην έχουμε πάντα την απαίτηση να γίνεται το δικό μας.

•          Στις σχέσεις οφείλουμε να μάθουμε να ελισσόμαστε. Καμιά φορά μπορεί να πάρουμε μία απόφαση και να πρέπει να την μεταφέρουμε στην άλλη πλευρά όχι με έναν τρόπο αλλά περισσότερους. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει κάποια αποτυχία, στο τέλος κερδισμένος θα βγει αυτός που θα φτάσει στον στόχο του.

•          Στις σχέσεις συχνά χρειάζεται να παραμερίσουμε τον εγωισμό μας, να κάνουμε πίσω. Να κάνουμε στην άκρη. Ίσως χρειαστεί και να σιωπήσουμε, προκειμένου να μην χαλάσουμε το κλίμα. Κι όμως ναι, είναι φορές που χρειάζεται να το κάνουμε κι αυτό…

Θα αναρωτιέστε… Τελικά αξίζει τον κόπο, να προσπαθούμε τόσο πολύ για τις σχέσεις; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ! Αξίζει να βρούμε το άλλο μας »μισό», γιατί »δυο» μαζί είμαστε πιο δυνατοί, πιο ασφαλείς και τελικά πιο ολοκληρωμένοι!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα (www.xidaras.gr)  

Αυτοεκτίμηση είναι αυτό που λέει από μόνη της η λέξη, είναι η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι η αυτοπεποίθηση που δείχνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, κατά πόσο δηλαδή πιστεύουμε στις δυνατότητές και τις ικανότητές μας. Είναι η δυνατότητα μας να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε και να πράττουμε αυτό που  αισθανόμαστε χωρίς να φοβόμαστε ότι κάποιος θα μας κρίνει. Με λίγα λόγια είναι η εμπιστοσύνη που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό και η σκέψη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Δεν νιώθουμε ανασφάλεια για τις δυνατότητές μας και δεν φοβόμαστε την απόρριψη του έξω κόσμου.

Παρακάτω ακολουθούν κάποιοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή μας.

1. Πίστη στον εαυτό μας. Το ότι κάποιος έχει διαφορετική άποψη από τη δική μας δεν σημαίνει ούτε ότι η δική μας οπτική γωνία για ένα θέμα είναι λανθασμένη αλλά ούτε και η οπτική γωνία του συνομιλητή μας. Και οι δύο έχουμε κάτι να πούμε και το στηρίζουμε με επιχειρήματα επειδή πιστεύουμε στον εαυτό μας. Για παράδειγμα, ο αριθμός 6 μπορεί να είναι και το 9, εξαρτάται από ποια πλευρά τον κοιτάει κανείς και οι δύο οπτικές είναι σωστές…
2. Αγάπη στον εαυτό μας και με τα ελαττώματά του. Δεν έχει καμία σημασία αν είμαστε όμορφοι, άσχημοι, αδύνατοι, παχουλοί, ευκατάστατοι ή φτωχοί, όλοι είμαστε ίσοι, όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Πίστεψε στον εαυτό σου, σκέψου ότι όλοι είμαστε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι και ότι κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξία και τα δικά του προτερήματα. Έχοντας εμπιστοσύνη λοιπόν στον εαυτό μας μπορούμε να βρούμε τα χαρακτηριστικά εκείνα (όχι μόνο εξωτερικά αλλά και αξίες) που μας κάνουν ξεχωριστούς και να τα αγαπήσουμε.
3. Το να μην μας νοιάζει το τι θα πει ο κόσμος και αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μας, έτσι χάνεται η ουσία της ζωής. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και σίγουρα έχει τη δική του οπτική γωνία σε πολλά ζητήματα της ζωής. Να μην συμφωνούμε με κάποιον δεν σημαίνει ότι δεν τον συμπαθούμε, απλά έχουμε διαφορετική γνώμη πάνω σε ένα θέμα που συζητάμε. Φαντάζεστε όλοι να συμφωνούσαμε με όλους, η κάθε συζήτηση θα ήταν τόσο μάταιη και βαρετή αφού σε όλα θα λέγαμε «ναι, έχεις δίκιο». Μην φοβάστε να εκφράζετε ελεύθερα τα πιστεύω σας έτσι ενισχύετε την αυτοπεποίθησή σας. 

• Να ζούμε την κάθε στιγμή της ζωής μας και να σκεφτόμαστε ότι κανείς δε θα ζήσει αιώνια. Η έλλειψη λοιπόν της αιωνιότητας θα πρέπει να είναι κίνητρό μας για να κάνουμε πράγματα στη ζωή μας και να μην φοβόμαστε ότι δε θα αρέσει στους άλλους. Ας ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας και ας πράττουμε αυτά που νιώθουμε χωρίς να φοβόμαστε την απόρριψη.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα (www.xidaras.gr)  

Οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντα θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε. Κάτι διαφορετικό ή κάτι περισσότερο, σίγουρα όμως όχι αυτό που έχουμε! Μοιάζει ότι ο ιδανικός εαυτός μας ποτέ δεν ικανοποιείται, πάντα προσγειώνεται ανώμαλα στην σφαίρα του πραγματικού, σε αυτό που κάθε φορά πραγματικά είναι ή πραγματικά συμβαίνει. Κάτι άλλο έχουμε φανταστεί, άλλο έχουμε επιθυμήσει και άλλο βρίσκουμε να κρατάμε στα χέρια μας…

Εκτός όμως από την άρνηση για αυτό που έχουμε, πολύ συχνά θέλουμε κι αυτό που έχουνε οι άλλοι: αδιαφορώντας για τα δικά μας κεκτημένα, για αυτά που έχουμε κατακτήσει οι ίδιοι, κρυφοκοιτάζουμε συχνά τις ζωές των άλλων. Βλέπουμε την ευτυχία τους, την χαρά τους, τα πλούτη τους, ρίχνουμε κλεφτές ματιές και ονειροπολούμε… »Αχ, και να τα είχα εγώ αυτά. Αχ, και να ήτανε δικά μου…» Είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα στα υλικά αγαθά: το σπίτι, το αυτοκίνητο, τα ρούχα, το κινητό κλπ.

Εξίσου το νιώθουμε όμως, αν το σκεφτείτε και για τις άυλες ιδέες και αξίες μας: Μία από αυτές είναι ο ελεύθερος χρόνος! Όταν τον έχουμε δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε και όταν δεν τον έχουμε τον αναζητούμε απεγνωσμένα! Άλλα και πάλι, όταν τον ξαναβρούμε, όταν μας είναι διαθέσιμος, δεν ξέρουμε πως να τον αξιοποιήσουμε: Βαριόμαστε, γκρινιάζουμε για την ρουτίνα μας, αδιαφορούμε για τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μας, δεν μας χωράει ο τόπος…

Σαν να πρέπει ακόμα και τότε, να κάνουμε “κάτι” , κάτι που να πιάνει τόπο, να αξίζει τον κόπο, να μας γεμίζει. Και όταν το βρούμε, κι αν το βρούμε, μετά πάλι θα γκρινιάξουμε ότι πέρασε η ώρα, η μέρα, ο καιρός… και δεν ξεκουραστήκαμε! Ένας φαύλος κύκλος που δεν μας αφήνει ποτέ και με τίποτα ικανοποιημένους…

Αν όμως προσεγγίσουμε τον προβληματισμό αυτόν διανοητικά, αν μπορούσαμε να απενοχοποιήσουμε τις έννοιες “τίποτα”, “καθόλου” ή έστω “λίγο” και “μικρό”, ίσως τότε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τις λίγες ώρες ξεκούρασης που μας αντιστοιχούν. Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν, χωρίς να πρέπει να παρουσιάσουμε έργο ακόμα και στην αργία, χωρίς να κοιτάξουμε τι κάνουν οι άλλοι με τον δικό τους χρόνο ή πως βλέπουν οι άλλοι το τι κάνουμε εμείς… Έναν ελάχιστο σεβασμό -φόρο τιμής- στην (παν)ανθρώπινη ανάγκη (μας) για ανάπαυση. Ένα στιγμιότυπο αυτοαποδοχής, ένα καλωσόρισμα στον εαυτό μας καθισμένο σε ένα παγκάκι, με ένα βιβλίο στο χέρι να ατενίζει πότε την θάλασσα εμπρός του και πότε τις ιδέες του περιεχομένου…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.