Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας

Η πλειοψηφία των ανθρώπων απεχθάνεται την μοναξιά. Δεν την αντέχουν… Νιώθουν πως βρίσκονται στο περιθώριο και αισθάνονται μειονεκτικά. Υπάρχουν, βέβαια και άνθρωποι που επιζητούν την μοναξιά (εδώ με την έννοια της μοναχικότητας), την ηρεμία τους, το χρόνο τους μόνο με τον εαυτό τους.

Για να καταπολεμήσουν την μοναξιά οι άνθρωποι, έρχονται σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Η επαφή, η ανθρώπινη επικοινωνία, η σύνδεση δυο ή περισσοτέρων ατόμων φαίνεται πως είναι απαραίτητη. Επίσης, απαραίτητα είναι και η συντροφικότητα και η αγάπη.  Η ανάγκη μας για συντροφικότητα, για να επικοινωνούμε, για να αγαπάμε και να μας αγαπάνε είναι μία βαθιά υπαρξιακή συνισταμένη για μία καλύτερη ζωή. Χωρίς την επαφή, την επικοινωνία και την αγάπη των άλλων τι ενδιαφέρον έχει η ζωή;

Παρόλα αυτά, μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πετύχουν μια σύνδεση με τους άλλους. Δυσκολεύονται είτε να κάνουν το πρώτο βήμα είτε να διατηρήσουν την σύνδεση και συχνά αναρωτιούνται «Τι μπορεί να φταίει;». Συνήθως καταλήγουν να πιστεύουν πως φταίνε κάποιες επιφανειακές αιτίες όπως η οικονομική κατάσταση ή η εξωτερική εμφάνιση… Η αλήθεια είναι πως αυτά είναι τα πρώτα που παρατηρεί κάποιος για να ξεκινήσει μία επαφή με κάποιο άλλο άτομο…

Μήπως τελικά χρειάζονται και άλλοι παράμετροι για να διατηρηθεί η σύνδεση;  Ακόμα κι θεωρήσουμε ότι χρειάζονται, θα πρέπει με σιγουριά να πούμε ότι δεν είναι απαραίτητοι για να φέρουν την προσωπική ευτυχία. Για να νιώσουμε επιθυμητοί δεν χρειάζεται να κάνουμε επίδειξη της μεγαλομανίας μας, των ακριβών ρούχων, των ακριβών gadgets ή οι χιλιάδες φίλοι στα social media (τους περισσότερους δεν τους γνωρίζουμε καν, και αν τους γνωρίζουμε έχουμε να μιλήσουμε από το Δημοτικό!). Χρειάζεται να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και να κάνουμε μία προσωπική αναγνώριση της αξίας μας, με τα καλά μας και τα άσχημα μας και στο τέλος την αποδοχή και την αγάπη του εαυτού μας.

Αρκεί και μόνο να βρούμε τον τρόπο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Τότε θα ανοίξει και ο δρόμος για να αγαπηθούμε από έναν άλλον.

Τότε πραγματικά ακτινοβολούμε θετικότητα και αυτό είναι δελεαστικό στα μάτια των άλλων.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)  

Για τη σωστή ανάπτυξη ενός παιδιού είναι απαραίτητη η φυσική παρουσία των γονέων του. Δεν είναι δυνατόν να αντικατασταθεί. Ούτε να εξαγοραστεί η αγάπη και η φροντίδα με παιχνίδια, ή με σοκολάτες , ή με τον ικανοποιήσουν την οποιαδήποτε υλική επιθυμία.

Ειδικά το μικρότερο παιδί έχει την ανάγκη για πιο στενή σχέση με τους γονείς του. Είναι στη φάση που διαμορφώνει την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του. Οι γονείς οφείλουν να είναι εκεί… δίπλα του, να του μάθουν τις σωστές αξίες, να συζητούν μαζί του,  να ακούν τους προβληματισμούς του, να το συμβουλεύουν, να τον προστατεύουν και να το στηρίζουν οπουδήποτε χρειαστεί.

Το παιδί χρειάζεται να γνωρίζει πως οι γονείς είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα του. Επίσης, χρειάζεται να γνωρίζει πως υπάρχουν όρια. Οι γονείς δεν πρέπει να είναι πιεστικοί αλλά ούτε υπερβολικά ευέλικτοι. Καλό είναι να υπάρχει μια ισορροπία και να αφήνουμε το παιδί από μόνο του να μας εκμυστηρευτεί τι το απασχολεί. Μερικές φορές μπορεί να μην είναι έτοιμο να μιλήσει, αν σε μία τέτοια περίπτωση το πιέσουμε… επόμενο είναι να νιώσει πίεση και να αντιδράσει δυσάρεστα προς εμάς. Αν όμως ξέρει πως είμαστε εκεί για να μας συμβουλευτεί … θα έρθει από μόνο του όταν το θελήσει.

Ενθαρρυντικά λειτουργεί αν επιβραβεύουμε το παιδί μας όταν προσπαθεί, ώστε να υπάρχει το κίνητρο για να συνεχίσει. Οφείλουμε ως γονείς να είμαστε δεκτικοί και στοργικοί όταν ακούμε τους προβληματισμούς των παιδιών μας, να τους εμπνέουμε για να θέτουν ρεαλιστικούς στόχους στη ζωή τους, ώστε να μην απογοητευτούν.

Είναι σημαντικό να είμαστε το στήριγμα των παιδιών μας. Οι βάσεις που θα πάρουν από το «σπίτι» τους θα διαμορφώσει τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά τους απέναντι στην κοινωνία. Οι βάσεις αυτές είναι οι αξίες, τα πιστεύω και τα θέλω του, δηλαδή η ταυτότητα του. Ας είμαστε κοντά στα παιδιά μας  για να έχουν την κριτική σκέψη να κάνουν εποικοδομητικές επιλογές και να είναι αγωνιστές στη ζωή τους…

—————————————–

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας

Ένα από τα πιο σπουδαία χαρακτηριστικά των σχέσεων των ανθρώπων είναι ότι διέπονται από πολυπλοκότητα. Οι σχέσεις δεν είναι απλές. Η αλήθεια είναι όμως, πως στην απλότητα των σχέσεων μπορεί κανείς να διακρίνει και να απολαύσει την ομορφιά τους.

Όπως για παράδειγμα, όταν παλεύεις στη ζωή σου να επιτύχεις τον πιο δύσκολο στόχο… προσπαθείς, «παλεύεις», αφοσιώνεσαι και όταν τελικά τα καταφέρεις, απολαμβάνεις την έκβαση του. Έτσι ακριβώς είναι και οι σχέσεις…

Σχέσεις κάθε είδους… Η σχέση του άνδρα με την γυναίκα, η σχέση του γονέα με το παιδί, των αδελφών μεταξύ τους, με τον φίλο, με τον συνάδελφο, με τον εργοδότη, με τον γείτονα, με τον περιπτερά, με τον σκύλο, με το αυτοκίνητο… όλες είναι σχέσεις. Τα πάντα γύρω μας, κάθε τι που μας συνδέει με κάθε τι άλλο, έμψυχο ή άψυχο θεωρείται σχέση.

Για να ζήσουμε την ζωή μας όσο το δυνατόν πιο λειτουργικά γίνεται, πρέπει να μπορούμε να ανταπεξερχόμαστε με τις σχέσεις αυτές. Ορισμένα μυστικά που θα μας διευκολύνουν τη ζωή μας είναι τα εξής παρακάτω:

•          Οι σχέσεις είναι ισότιμες, δεν έχει σημασία αν ο άλλος είναι μικρότερος ηλικιακά, πιο πλούσιος, με κύρος ή έχει κάποιο αξίωμα. Όλοι έχουν δικαίωμα να έχουν την άποψη τους και για αυτό θα πρέπει να μάθουμε να ακούμε, ο ένας τον άλλον.

•          Οι σχέσεις πολλές φόρες αναφέρονται σε δύο πρόσωπα με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε συμβιβασμούς, να υποχωρούμε, να μην έχουμε πάντα την απαίτηση να γίνεται το δικό μας.

•          Στις σχέσεις οφείλουμε να μάθουμε να ελισσόμαστε. Καμιά φορά μπορεί να πάρουμε μία απόφαση και να πρέπει να την μεταφέρουμε στην άλλη πλευρά όχι με έναν τρόπο αλλά περισσότερους. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει κάποια αποτυχία, στο τέλος κερδισμένος θα βγει αυτός που θα φτάσει στον στόχο του.

•          Στις σχέσεις συχνά χρειάζεται να παραμερίσουμε τον εγωισμό μας, να κάνουμε πίσω. Να κάνουμε στην άκρη. Ίσως χρειαστεί και να σιωπήσουμε, προκειμένου να μην χαλάσουμε το κλίμα. Κι όμως ναι, είναι φορές που χρειάζεται να το κάνουμε κι αυτό…

Θα αναρωτιέστε… Τελικά αξίζει τον κόπο, να προσπαθούμε τόσο πολύ για τις σχέσεις; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ! Αξίζει να βρούμε το άλλο μας »μισό», γιατί »δυο» μαζί είμαστε πιο δυνατοί, πιο ασφαλείς και τελικά πιο ολοκληρωμένοι!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα (www.xidaras.gr)  

Αυτοεκτίμηση είναι αυτό που λέει από μόνη της η λέξη, είναι η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι η αυτοπεποίθηση που δείχνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, κατά πόσο δηλαδή πιστεύουμε στις δυνατότητές και τις ικανότητές μας. Είναι η δυνατότητα μας να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε και να πράττουμε αυτό που  αισθανόμαστε χωρίς να φοβόμαστε ότι κάποιος θα μας κρίνει. Με λίγα λόγια είναι η εμπιστοσύνη που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό και η σκέψη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Δεν νιώθουμε ανασφάλεια για τις δυνατότητές μας και δεν φοβόμαστε την απόρριψη του έξω κόσμου.

Παρακάτω ακολουθούν κάποιοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή μας.

1. Πίστη στον εαυτό μας. Το ότι κάποιος έχει διαφορετική άποψη από τη δική μας δεν σημαίνει ούτε ότι η δική μας οπτική γωνία για ένα θέμα είναι λανθασμένη αλλά ούτε και η οπτική γωνία του συνομιλητή μας. Και οι δύο έχουμε κάτι να πούμε και το στηρίζουμε με επιχειρήματα επειδή πιστεύουμε στον εαυτό μας. Για παράδειγμα, ο αριθμός 6 μπορεί να είναι και το 9, εξαρτάται από ποια πλευρά τον κοιτάει κανείς και οι δύο οπτικές είναι σωστές…
2. Αγάπη στον εαυτό μας και με τα ελαττώματά του. Δεν έχει καμία σημασία αν είμαστε όμορφοι, άσχημοι, αδύνατοι, παχουλοί, ευκατάστατοι ή φτωχοί, όλοι είμαστε ίσοι, όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Πίστεψε στον εαυτό σου, σκέψου ότι όλοι είμαστε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι και ότι κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξία και τα δικά του προτερήματα. Έχοντας εμπιστοσύνη λοιπόν στον εαυτό μας μπορούμε να βρούμε τα χαρακτηριστικά εκείνα (όχι μόνο εξωτερικά αλλά και αξίες) που μας κάνουν ξεχωριστούς και να τα αγαπήσουμε.
3. Το να μην μας νοιάζει το τι θα πει ο κόσμος και αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μας, έτσι χάνεται η ουσία της ζωής. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και σίγουρα έχει τη δική του οπτική γωνία σε πολλά ζητήματα της ζωής. Να μην συμφωνούμε με κάποιον δεν σημαίνει ότι δεν τον συμπαθούμε, απλά έχουμε διαφορετική γνώμη πάνω σε ένα θέμα που συζητάμε. Φαντάζεστε όλοι να συμφωνούσαμε με όλους, η κάθε συζήτηση θα ήταν τόσο μάταιη και βαρετή αφού σε όλα θα λέγαμε «ναι, έχεις δίκιο». Μην φοβάστε να εκφράζετε ελεύθερα τα πιστεύω σας έτσι ενισχύετε την αυτοπεποίθησή σας. 

• Να ζούμε την κάθε στιγμή της ζωής μας και να σκεφτόμαστε ότι κανείς δε θα ζήσει αιώνια. Η έλλειψη λοιπόν της αιωνιότητας θα πρέπει να είναι κίνητρό μας για να κάνουμε πράγματα στη ζωή μας και να μην φοβόμαστε ότι δε θα αρέσει στους άλλους. Ας ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας και ας πράττουμε αυτά που νιώθουμε χωρίς να φοβόμαστε την απόρριψη.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα (www.xidaras.gr)  

Οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντα θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε. Κάτι διαφορετικό ή κάτι περισσότερο, σίγουρα όμως όχι αυτό που έχουμε! Μοιάζει ότι ο ιδανικός εαυτός μας ποτέ δεν ικανοποιείται, πάντα προσγειώνεται ανώμαλα στην σφαίρα του πραγματικού, σε αυτό που κάθε φορά πραγματικά είναι ή πραγματικά συμβαίνει. Κάτι άλλο έχουμε φανταστεί, άλλο έχουμε επιθυμήσει και άλλο βρίσκουμε να κρατάμε στα χέρια μας…

Εκτός όμως από την άρνηση για αυτό που έχουμε, πολύ συχνά θέλουμε κι αυτό που έχουνε οι άλλοι: αδιαφορώντας για τα δικά μας κεκτημένα, για αυτά που έχουμε κατακτήσει οι ίδιοι, κρυφοκοιτάζουμε συχνά τις ζωές των άλλων. Βλέπουμε την ευτυχία τους, την χαρά τους, τα πλούτη τους, ρίχνουμε κλεφτές ματιές και ονειροπολούμε… »Αχ, και να τα είχα εγώ αυτά. Αχ, και να ήτανε δικά μου…» Είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα στα υλικά αγαθά: το σπίτι, το αυτοκίνητο, τα ρούχα, το κινητό κλπ.

Εξίσου το νιώθουμε όμως, αν το σκεφτείτε και για τις άυλες ιδέες και αξίες μας: Μία από αυτές είναι ο ελεύθερος χρόνος! Όταν τον έχουμε δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε και όταν δεν τον έχουμε τον αναζητούμε απεγνωσμένα! Άλλα και πάλι, όταν τον ξαναβρούμε, όταν μας είναι διαθέσιμος, δεν ξέρουμε πως να τον αξιοποιήσουμε: Βαριόμαστε, γκρινιάζουμε για την ρουτίνα μας, αδιαφορούμε για τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μας, δεν μας χωράει ο τόπος…

Σαν να πρέπει ακόμα και τότε, να κάνουμε “κάτι” , κάτι που να πιάνει τόπο, να αξίζει τον κόπο, να μας γεμίζει. Και όταν το βρούμε, κι αν το βρούμε, μετά πάλι θα γκρινιάξουμε ότι πέρασε η ώρα, η μέρα, ο καιρός… και δεν ξεκουραστήκαμε! Ένας φαύλος κύκλος που δεν μας αφήνει ποτέ και με τίποτα ικανοποιημένους…

Αν όμως προσεγγίσουμε τον προβληματισμό αυτόν διανοητικά, αν μπορούσαμε να απενοχοποιήσουμε τις έννοιες “τίποτα”, “καθόλου” ή έστω “λίγο” και “μικρό”, ίσως τότε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τις λίγες ώρες ξεκούρασης που μας αντιστοιχούν. Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν, χωρίς να πρέπει να παρουσιάσουμε έργο ακόμα και στην αργία, χωρίς να κοιτάξουμε τι κάνουν οι άλλοι με τον δικό τους χρόνο ή πως βλέπουν οι άλλοι το τι κάνουμε εμείς… Έναν ελάχιστο σεβασμό -φόρο τιμής- στην (παν)ανθρώπινη ανάγκη (μας) για ανάπαυση. Ένα στιγμιότυπο αυτοαποδοχής, ένα καλωσόρισμα στον εαυτό μας καθισμένο σε ένα παγκάκι, με ένα βιβλίο στο χέρι να ατενίζει πότε την θάλασσα εμπρός του και πότε τις ιδέες του περιεχομένου…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας

«Η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της μνήμης ενώ η ταχύτητα είναι ο ρυθμός της λήθης…» σύμφωνα με το κείμενο του Μίλαν Κούντερα.

Για σκεφτείτε το, η καθημερινότητα μας έχει βάλει σε ρομποτικούς ρυθμούς… από το πρωί που θα ξυπνήσουμε ως το βράδυ που θα ξαπλώσουμε… τρέχουμε να προλάβουμε, δεν στεκόμαστε ούτε μια στιγμή, σπρώχνουμε να πάμε την ώρα μας, τη μέρα μας, τη ζωή μας παρακάτω… και τι καταλαβαίνουμε; Στο τέλος της ημέρας θα διαμαρτυρηθούμε «Πότε πέρασε κιόλας…;»

Όταν διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στη ζωή μας, μας φαίνεται «αιώνας» κι όταν έχουμε περάσει μια όμορφη περίοδο αναρωτιόμαστε «Μα πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος»;

Γιατί όμως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Πως δημιουργείται αυτό το μπέρδεμα με την αίσθηση του χρόνου;

Ξέρετε γιατί συμβαίνει; Είναι που δεν προλαβαίνουμε να βιώσουμε την κάθε στιγμή, το κάθε γεγονός να αλληλεπιδράσει με μας… Δεν κατανοούμε πλήρως τι έχουμε κάνει και βιαζόμαστε να πάμε παρακάτω, στο κάθε τι επόμενο: Στην επόμενη ώρα, στην επόμενη μέρα, στην επόμενη δουλειά, στην επόμενη σχέση, στο επόμενο σπίτι…

Δεν παίρνουμε τον απαραίτητο χρόνο για τον εαυτό μας, για  να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, δεν προλαβαίνουμε να δεθούμε με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, τρέχουμε από τη μία κατάσταση στην άλλη. Δεν κοιτάμε, δεν ακούμε, δεν καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται…

Επόμενο είναι να αναρωτιόμαστε: Γιατί είμαστε μόνοι; Γιατί η ζωή μας μοιάζει κενή; Γιατί οι μέρες ενώ είναι γεμάτες από δραστηριότητες, σε εμάς μοιάζουν τόσο άδειες; Γιατί πλήττουμε;

Για δοκιμάστε την επόμενη φορά που θα νιώσετε αυτό το αίσθημα της κενότητας… να κάνετε κάτι μόνο για εσάς. Αφιερώστε μία ώρα από το χρόνο σας μόνο για τον εαυτό σας. Δοκιμάστε να πάρετε μία ταινία, να παραγγείλετε το αγαπημένο σας φαγητό, καθίστε αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα και απολαύστε την στιγμή (σας). Έστω κι αν είναι για λίγο…

Μετά αναλογιστείτε αυτήν την ώρα που πέρασε.

Είχε κάποιο νόημα για εσάς; Περάσατε καλά;

Αν ναι, τότε ξανακάντε το με την πρώτη ευκαιρία.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

 Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Πόσες φορές έχουμε νιώσει να μας πνίγει το δίκιο και να είμαστε θυμωμένοι με άτομα που μας έχουν συμπεριφερθεί με τρόπο που να μην μας αξίζει; Δηλαδή δεν μας σεβάστηκαν, και στο τέλος μας πλήγωσαν. Συνήθως η πρώτη μας σκέψη είναι να τους εκδικηθούμε για να «δικαιωθούμε».

Σύντομα όμως, αντιλαμβανόμαστε πως το μίσος και ο θυμός που νιώθουμε γι’ αυτά τα άτομα και η εκδίκηση που θέλουμε να πάρουμε δεν οδηγεί πουθενά. Το πιο πιθανό, να μας χαλάσει και άλλο τη ψυχολογική μας διάθεση καθώς δεν μας βοηθάει να ξεχάσουμε.

Η συγχώρεση όμως, θα μας βοηθήσει να ξεχάσουμε το άτομο που μας πλήγωσε ακόμη και αν μας έβλαψε σε υπερβολικό βαθμό.  Γνωρίζω πως η συγχώρεση είναι δύσκολη υπόθεση. Θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν μας και να  ανασύρουμε από την μνήμη μας τα δυσάρεστα συναισθήματα που μας προκλήθηκαν και να τα επεξεργαστούμε.

Πως μπορούμε να συγχωρέσουμε κάποιον που μας έκανε μεγάλο κακό;

Σίγουρα η συγχώρεση δεν είναι εύκολη, ιδιαίτερα όταν ξέρουμε ότι είχαμε ‘’απόλυτο’’ δίκιο. Αυτό που θα μας βοηθήσει είναι να αποδεχτούμε την πραγματικότητα, δηλαδή πως το κακό έχει γίνει και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για να αλλάξουμε κάποια συνθήκη. Η ζωή προχωρά και τα καλύτερα έρχονται, το να έχουμε αρνητικά συναισθήματα στο άτομο που μας έβλαψε δεν έχει καμία σημασία πια. Το μέλλον μας πρέπει να είναι γεμάτο με ευγένεια και χαρά και όχι με μίσος και πικρία.

Επίσης, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως η συγχώρεση θα ανακουφίσει πρώτα εμάς. Η συγχώρεση είναι προσωπική, δεν αφορά αυτόν που μας έβλαψε. Δεν χρειάζεται να  του κοινοποιήσουμε ότι τον συγχωρέσαμε. Ούτε χρειάζεται να επαναφέρουμε στη ζωή μας κάποιον που μας πλήγωσε. Αποβάλουμε το βάρος του μίσους και του θυμού για να οδηγηθούμε στην προσωπική μας ευτυχία.

Από την άλλη μεριά, καλό είναι να δεχόμαστε ότι όλοι κάνουμε λάθη είτε λιγότερο είτε περισσότερο σοβαρά. Έτσι είναι η ζωή, μπορεί να πληγωθούμε αλλά μπορεί και να πληγώσουμε. Σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή σας θα σφάλατε και εσείς κάπου και θα θέλατε να σας συγχωρέσουν, οπότε οφείλουμε να δίνουμε συγχώρεση και εμείς. –Ότι δίνεις,παίρνεις -.

Ένας άνθρωπος που μας πλήγωσε ίσως μας βοηθήσει να μάθουμε και τον εαυτό μας καλύτερα. Μάλλον κάναμε λάθος επιλογή και εμπιστευτήκαμε ένα άτομο που δεν μας άξιζε, αλλά μέσα από αυτή την επιλογή μάθαμε πολλά. Και ας πληγωθήκαμε! Πήραμε ένα μάθημα, ώστε στο μέλλον να διαλέγουμε πιο προσεκτικά ποιους ανθρώπους θα έχουμε δίπλα μας.

Είναι δείγμα μεγαλοψυχίας να συγχωρούμε κάποιον που μας πρόδωσε, μας πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο. Για να συμβεί αυτό σημαίνει πως τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, έχουμε τη δύναμη να αποβάλλουμε το θυμό μας και να καταλάβουμε τα βαθύτερα κίνητρα του ατόμου που μας πλήγωσε. Με το να συγχωρέσουμε κάποιον δείχνουμε σοφότεροι και εμπειρότεροι. 

Μην διστάζουμε…Η συγχώρεση είναι αρετή!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

 Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Στη ζωή μας, έρχεται μία στιγμή που θα ανακαλύψουμε μία πλευρά της προσωπικότητας μας… λίγο πιο σκοτεινή. Μία πλευρά μας που συνήθως προτιμούμε να την αγνοούμε ή και να την περιφρονούμε. Είναι οι στιγμές που έχουμε πληγωθεί ή στεναχωρηθεί και αυτές θα ορίσουν το παρόν και το μέλλον μας. Είναι οι στιγμές που θα μας αφυπνίσουν εντέλει για να κάνουμε την αλλαγή της κατεύθυνσης… προς την αποδοχή του εαυτού μας.

Σε αυτή την περίοδο θα καταρρίψουμε αρκετά «εγώ», «πιστεύω», «ξέρω», «απαιτώ», και «θέλω». Αυτή η στιγμή είναι μοιραίο να έρθει, γιατί είναι έτσι δομημένη η ζωή μας όπου καλούμαστε να αλλάζουμε, να προσαρμοζόμαστε, να ανακαλύπτουμε συνεχώς τον καλύτερό μας εαυτό, που μερικές φορές μπορεί να έχει επηρεαστεί από κακές επιθυμίες ή τραυματικές εμπειρίες.

Είναι λοιπόν σκόπιμο να μπορέσουμε να δούμε καθαρά την ουσία των καταστάσεων που συμβαίνουν στη ζωή μας, για να προβούμε στην αλλαγή κατεύθυνσης. Όμως, αυτό απαιτεί κατάργηση παλαιών αντιλήψεων και υιοθέτηση νέων μορφών επικοινωνίας. Και εδώ είναι που χρειάζεται πολλή δουλειά με τον εαυτό μας, δύσκολη και μερικές φορές και επίπονη. Αλλά φανταστείτε πως όταν θα ανακαλύψετε τον εαυτό σας, θα διώξετε μακριά την σκοτεινή σας πλευρά.

Όταν λοιπόν έρθει αυτή η στιγμή, ας μην διστάσουμε ή φοβηθούμε να ξεμάθουμε από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Μη χάσουμε την ευκαιρία για έναν πιο φωτεινό προορισμό. Τώρα είναι που ο εαυτός μας χρειάζεται την προσοχή μας, την φροντίδα μας για να αποχωριστεί όλα αυτά που του πρόδιδαν την σκοτεινή του πλευρά και να αποδεχτεί την καινούργια κατάσταση που θα τον οδηγήσει στην απελευθέρωση και στην ευτυχία. Θα πρέπει να αφήσει το κομμάτι του εαυτού του που γνώριζε, που είχε συνηθίσει, και ας του προκαλούσαν δυσκολίες και προβλήματα.

Αξίζει ο κόπος… προσπαθήστε το!

———————————————————————————————————-

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Έχουμε την τάση να μην αποβάλουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα. Για οτιδήποτε μας συμβαίνει θλιβόμαστε, στεναχωριόμαστε και δεν σκεφτόμαστε καθαρά, εν ολίγοις… φέρνουμε την καταστροφή. Ασφαλώς δεν είναι σωστό να είμαστε θωρακισμένοι και μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να διεισδύει στα εσώτερα του για να βιώσει ΚΑΙ τα αρνητικά συναισθήματα του όπως οργή, πόνο, τύψεις, μίσος κλπ. Το ερώτημα λοιπόν είναι πως θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε τα αρνητικά συναισθήματα σε θετικά.

Παρακάτω παρατίθενται κάποιοι τρόποι που ίσως μας βοηθήσουν  στο ερώτημά μας:

1. Όλοι έχουμε βιώσει θλιβερές καταστάσεις, γεγονότα δυσάρεστα που έχουν φέρει στην επιφάνεια αρνητικά συναισθήματα. Το μυστικό είναι να ελέγχουμε τα αρνητικά συναισθήματα και να μην επιτρέπουμε να μας καταβάλλουν. Σίγουρα ένα δυσάρεστο γεγονός μας κάνει πιο δυνατούς και την επόμενη φορά που θα μας συμβεί κάτι παρόμοιο το αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη ψυχραιμία.
2. Θα ήταν καλό να προσπαθούσαμε να βιώσουμε το πλήρες φάσμα των συναισθημάτων μας. Όλα τα συναισθήματα είτε είναι θετικά είτε αρνητικά έχουν τον σκοπό τους γι’ αυτό καλό είναι να έχουμε υπομονή και να δίνουμε τον κατάλληλο χρόνο στο να εκφραστούν. Όσο και να πονάμε δεν πρέπει να φοβόμαστε να επιλύουμε τα προβλήματά μας.
3. Πρέπει να σκεφτόμαστε και τα θετικά οφέλη που μπορεί να έχει ένα δυσάρεστο γεγονός που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Το να τονίζουμε μόνο τα αρνητικά στοιχεία μας κρατάει πίσω. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε εμπόδιο είναι για το καλό μας και πολλές φορές στη ζωή υπάρχουν και αποτυχίες που πρέπει να τις αποδεχόμαστε γιατί μέσα από αυτές ισχυροποιούμαστε ως άτομα. Δεν πρέπει να τα παρατάμε στα δύσκολα και μόνο η προσπάθεια που καταβάλλουμε έχει μεγάλη σημασία.
4. Δεν είναι υγιές να κατηγορούμε τους άλλους για τα δυσάρεστα γεγονότα που βιώνουμε. Δεν φταίνε πάντα οι εξωτερικοί παράγοντες. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ψυχραιμία, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και όσο μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το γεγονός, όσο δυσάρεστο και να είναι, με θετική στάση.
5. Τέλος, το πιο βασικό απ’ όλα είναι να μην κοιτάμε πίσω μας. Ότι έγινε στο παρελθόν ανήκει εκεί, το αποδεχόμαστε, για κάποιον λόγο έγινε, έτσι έπρεπε να γίνει. Αποδεχόμαστε αυτό που έγινε και απλά αφήνουμε ο χρόνος να απαλύνει τις πληγές μας.

Να θυμόμαστε μόνο αυτό, κάθε εμπόδιο είναι για το καλό μας και ότι γίνεται για κάποιο λόγο μας συμβαίνει, επομένως μην αφήνουμε τα αρνητικά συναισθήματα να μας υπερνικούν ας τα μετατρέψουμε σε θετικά.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

 

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας

Ζευγάρια μονίμως θυμωμένα. Πολύ απογοήτευση. Έρωτες που έσβησαν, σχέσεις που φθάρθηκαν, λόγια που πονάνε. Σύντροφοι στρεσαρισμένοι. Άλλοι φωνάζουν, άλλοι απειλούν, άλλοι απιστούν, άλλοι παρακαλούν. Κουβέντες βαριές, βλέμματα αδιάφορα, χαμόγελα παγωμένα, μόνιμη πίκρα…

Ζευγάρια που έχουν ξεχάσει να αγαπιούνται. Έχουνε ξεχάσει πως κάποτε παθιάστηκαν έντονα ο ένας για τον άλλον. Έχουνε ξεχάσει πως ενώθηκαν από προσωπική επιθυμία… δεν τους υποχρέωσε κανένας, οι ίδιοι το θέλησαν, οι ίδιοι διεκδίκησαν την προσοχή και την αγάπη του άλλου και οι ίδιοι κατάφεραν.

Και τώρα; Τί καταφέρνουν; Το ακριβώς αντίθετο. Την καταστροφή της επιθυμίας και του πάθους που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Πως θα αποτρέψουμε αυτή την καταστροφή ή πως θα ξαναδημιουργήσουμε πιο γερά τα θεμέλια σε μία σχέση;

Με μία φράση: Το τέλος του εγωισμού!

Με πολλές:

• Η αγάπη του ενός για τον άλλον.

Μόνο η αγάπη θα λειτουργήσει ως καύσιμο σε μία σχέση… ούτε τα χρήματα, ούτε η δόξα, ούτε η ομορφιά… τίποτα από όλα αυτά δεν αρκούν για να προχωρήσει μία σχέση. Με την αγάπη, τα ζευγάρια μπορούν να καταφέρουν πάρα πολλά… Μόνο με αυτή!

• Το δόσιμο του ενός στον άλλον.

Η πίστη και η εμπιστοσύνη που έχουν οι σύντροφοι μεταξύ τους, θα λειτουργήσει ως κινητήριος δύναμη για να ανταπεξέλθουν στα προβλήματα της καθημερινότητας. Η σκέψη και το αίσθημα πως ο σύντροφος μου, θα είναι εκεί να με στηρίξει…μας κάνει πιο δυνατούς.

• Οι αναγκαίες υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί που χρειάζεται να κάνουν και οι δύο σύντροφοι.

Ο εγωισμός είναι αγκάθι στην σχέση. Δεν υπάρχει σχέση χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς αμοιβαία αλλαγή των απόψεων, χωρίς μετακίνηση από τη βάση τους. Η σχέση διαμορφώνεται από τον συμβιβασμό. Από τον συγκερασμό των «θέλω» και των «πρέπει» των δύο συντρόφων.

Σκεφτείτε τη σχέση ως έναν καναπέ διθέσιο έναντι των δυο ατομικών πολυθρόνων.  Οι δύο σύντροφοι για να είναι ενωμένοι πρέπει να κάθονται μαζί, αλλιώς ας κάτσουν σε μία ατομική πολυθρόνα και ας είναι μόνοι τους.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.